Nieuws

Even een bericht voor de moeders onder ons, en dan specifiek die moeders die sinds de bevalling last hebben van een zwakke bekkenbodem en/of zogenaamde ‘diastasis recti’ (een sjieke term voor een verwijde ruimte tussen de rechte buikspieren). Ik ‘ben’ er zo een. Of liever ‘was’ er zo een.

1 van de docenten van de massage-therapie opleiding zei regelmatig: “Je lichaam staat altijd in de reparatiestand”. Ja, ja, dacht ik toen, dat zal wel, maar niet voor mijn buik.  Die was ‘stuk’ door 2 zwangerschappen, waarbij ik 24 uur per dag gierende honger had en ik me vol vrat (en meer dan 30 kilo aan kwam).

Doodongelukkig werd ik van m’n buik, ik haatte hem. En nog ongelukkiger van de felicitaties dat ik weer zwanger was, tot wel 7 jaar na de geboorte van onze jongste. Ik overwoog een operatie maar vond de arts vreselijk onsympathiek, die liet ik echt niet aan mijn buik zitten. Op een gegeven moment gaf ik het op, ik zou de rest van m’n leven een bolletje als buik hebben. Ik sloot vrede met m’n buik.

Tot ik een paar weken geleden spontaan besloot een online programma van een Australische vrouw te kopen voor specifiek dit probleem en het versterken van de bekkenbodem.  En tot m’n eigen stomme verbazing: de oefeningen werken! Zelfs na 15 jaar na het ontstaan van de schade, ongelofelijk! De diastasis recti is verminderd tot de helft. En ik ben nog maar net begonnen!

Heb jij ook last van ‘lekkage’ tijdens lachen of sporten? Of kun je ook geen situps doen omdat je diastasis recti hebt? Er is hoop! Dit (Engelstalige) online programma kan ook jou wellicht helpen. Waar ik je daarnaast bij kan helpen is bij de ‘emotionele schade’ die in deze regio mogelijk een rol speelt. Om weer van je buik te gaan houden.

Wil je meer weten over deze schijnbaar onbespreekbare onderwerpen? En aan de slag gaan om weer Levenskracht in buik en bekken te ervaren? Maak dan gerust een afspraak, dan praten we als vrouwen onder elkaar.

Heerlijk zomer! Ook ik heb vakantie gepland, in 2 delen, vroeg en laat in de grote zomervakantie en daartussen ben ik gewoon aan het werk. Dus neem gerust contact met me op voor een afspraak, dan kunnen we kijken wat de mogelijkheden zijn. Fijne zomer allemaal!

Onder de tafel bij opa en oma. Daar zat ik als klein meisje vaak als de hele familie bij elkaar was. Al die ooms en tantes, neven en nichten bij elkaar, dat was me een beetje veel. En onder de tafel kon je leuk spelen.

Toen ik wat ouder werd ging dat natuurlijk niet meer. Als (jong) volwassene zag ik altijd op tegen dat soort familie dagen (tja, destijds al zo’n 100 mensen). Met een lach op m’n gezicht sloeg ik me door zo’n dag heen, de soms felle discussies van ooms probeerde ik dan maar een beetje te ontwijken. En met een tollend hoofd weer naar huis.

Afgelopen weekend was er weer zo’n familiedag. En oooo, wat keek ik er naar uit! Door corona was het 4 jaar geleden dat we elkaar gezien hadden. Inmiddels is de familie nog een stuk groter door alle achterkleinkinderen. Daar waar ik vroeger m’n beste kant probeerde te laten zien en het idee had dat ik mezelf moest verdedigen voelde ik me nu op m’n gemak. Doordat ik mezelf beter ken en zelfvertrouwen heb gekregen kon ik nu een paar prachtige gesprekken voeren. En herkennen dat ik eigenlijk niet zo anders ben, maar dat we juist heel veel overeenkomsten hebben.

Waar ik die grote familie vroeger als bedreigend en eng ervoer, voelde ik nu juist de samenhang en het hechte netwerk waar ik deel van uit maak. Fantastisch toch, hoe je perspectief verandert en je beleving van ‘de anderen’ als je perspectief op jezelf wijzigt. Het enige wat nog niet veranderd is, is het tollende hoofd na afloop. Maar dat had ik er graag voor over.

Wil jij ook sterker op je benen staan? Meer jezelf zijn in grote groepen? Je mening durven geven? Neem contact me op om te zien of een traject of losse behandelingen bij Levenskracht massage-therapie iets voor je kunnen betekenen. 

Vertwijfeld voel ik om me heen. Pikkedonker is het en voorzichtig schuifel ik vooruit, m’n stok van links naar rechts glijdend. Met een vriendin ben ik in Muzieum in Nijmegen. Daar kun je eens ervaren hoe het is om blind te zijn. Onder begeleiding van iemand die dat ook daadwerkelijk is. Nou, ik vind het best wel griezelig om eerlijk te zijn. Stoot ik m’n hoofd niet? Struikel ik niet over een drempel? Loop ik niet een vijver in? Wat is dat, wat m’n handen voelen? Bewondering heb ik voor de mannen die ons erdoor heen praten. Vol verhalen zitten ze en ik luister geboeid. Want het boeit me enorm, hoe andere mensen de wereld beleven.
Na afloop drinken m’n vriendin en ik een kop thee op een zonnig terras. We vragen ons af, of we de weg naar dit terras gevonden zouden hebben, als we onze ogen niet als zintuig konden inzetten. Dan wordt een simpel iets als ‘kopje thee op een terras’ echt een ander avontuur.
Ik realiseer me ineens hoe enorm veel geluk ik heb, dat m’n ogen het goed doen (soms met een beetje hulp van een leesbril). Dankbaarheid voel ik. En nederigheid. En bewondering. Voor die mensen die te dealen hebben met een visuele handicap. En die desondanks alles uit het leven halen en hun dromen najagen. Dat is pas echt Levenskracht!

Ik zit achter m’n laptop en lees de vraag die Bas van Pelt me stelt: kun je een stukje schrijven over je eigen ervaring met HSP? De eerste gedachte die door m’n hoofd schiet is: ik ben toch helemaal niet zo gevoelig? Maar als ik even nadenk klopt dat antwoord niet. Ik ben hartstikke HSP. Fantastisch! Vroeger heb ik dat niet altijd zo ervaren. Voor ‘dingen aanvoelen’ was bij ons thuis niet zo heel veel ruimte, nou ja, misschien was die er wel, maar het kreeg gewoon niet zoveel aandacht. En daarmee verleerde ik het. Sterker nog, ik verloor de gevoeligheid voor mezelf. Keihard werd ik voor mezelf en m’n lijf. Dat diende maar gewoon te doen wat ik wilde en dat moest zich niet zo aanstellen. En zo kwam ik met allerlei pijnklachten uiteindelijk in de WAO. Het lukte me de pijnklachten onder controle te krijgen en zo kon ik weer aan het werk. Maar toen onze kinderen nog op de lagere school zaten en ik hielp bij het overblijven, had ik vaak de rest van de middag nodig om bij te komen.
De grote ommekeer kwam toen ik begon aan een massage opleiding. Voelen, olie op huid, wat was dat fantastisch! Alsof ik in een warm bad stapte. En zo leerde ik het opnieuw. En omdat ik het nu zo fantastisch vind word ik er iedere dag weer een beetje beter in. Pijnklachten heb ik niet meer. Doordat ik opnieuw leerde welke energie van mij is en welke van een ander. Met name tijdens de opleiding (tot tuina massage-therapeut en acupunctuur) kon ik soms van het ene op het andere moment volledig leeg gezogen worden doordat er iets gebeurde met de energie van een ander. Nu is m’n gevoeligheid juist een geweldige tool die ik actief inzet tijdens m’n behandelingen van klanten. Het vergroot enorm de effectiviteit die m’n behandelingen hebben. En daarmee ook het resultaat en mijn gevoel van tevredenheid en dankbaarheid. HSP? Fantastisch! Doe er je voordeel mee!

Verbaasd kijk ik naar m’n arm. Hoe kan dat nou? Het is vrijdagmiddag en al de hele dag zijn Bas van Pelt, Geertje Tameling en ik met elkaar aan het sparren, van elkaar aan het leren. Altijd zijn deze Aser-methode-intervisie-dagen fijn. Nu laat Bas me iets ervaren, dat ik met m’n hoofd wel weet, maar nu met m’n lijf ook voel. We staan tegenover elkaar en Bas vraagt me met mijn rechteronderarm zijn hand weg te duwen. Nou, dat is niet zo’n moeilijke opdracht, dus ik duw. Best hard, dacht ik. Dan vraagt hij me eerst te focussen op iets waar ik heel blij van wordt. Ook dat is niet zo’n lastige opdracht, toch? Weer vraagt hij me tegen zijn hand te duwen en jawel, mijn kracht is groter dan zojuist. Tja, dat lijkt ook wel logisch. Maar dan vraagt hij me te focussen op alles wat er aan emoties speelt bij me. Dus de verdrietige momenten van afgelopen tijd, frustratie, boosheid, angst, naast blijheid en tevredenheid. Ik sluit m’n ogen en laat de afgelopen periode passeren. Iets lastiger dan alleen maar blijheid naar boven halen, maar het lukt wel. En weer vraagt hij te duwen. Veel en veel harder duw ik dit keer en daar sta ik zelf verbaasd van.

Ik vind het bijzonder om te ervaren, dat wat ik met m’n hoofd weet: dat je veel meer in je kracht staat, als je okay bent met alles wat er in je omgaat. Figuurlijk, maar dus ook letterlijk: je hebt veel meer kracht. Bizar, hoeveel harder je een hand dan weg kunt duwen. Dank Bas, voor deze waardevolle les!