Maar HOE DAN? vraagt mn klant vertwijfeld. Tijdens een behandeling komen we erachter dat de ruzie met zijn broer van 5 jaar geleden hem achtervolgt. Hij is er van overtuigd dat hij er alleen voor staat. En daardoor voelt het leven voor hem erg zwaar. Die overtuiging had hij daarvoor ook al en werd met deze ruzie enorm bevestigd. Zie je wel?! Hij begrijpt verstandelijk wel, dat dit geen helpende overtuiging is. Hij wil hem wel graag loslaten, maar hoe dan? Ik gaf hem de volgende oefening mee:
Zie je overtuiging als een pak A4tjes. Best zwaar, zeker als je die op armlengte een poosje vasthoudt. Dan voel je wel dat er veel energie in gaat zitten om dat vast te houden.
Dan pak je het bovenste vel van het pak. Dat schrijf je vol, met alles wat je vindt, denkt en voelt bij dat ene ‘akkefietje’. De feitelijkheden, en daarbij zinnen zoals 'dat voelde voor mij als......', het verhaal in je hoofd dat je er bij bedacht hebt, de betekenis die je het gegeven hebt. Dat vel leg je vervolgens weg. En je ‘weeg’ vervolgens het overgebleven pak A4tjes weer op armlengte. Voel je verschil? Nee, tuurlijk niet, dat ene vel maakt geen verschil.
De dag erna doe je hetzelfde. Schrijf alles wat ‘eruit’ moet op het volgende vel. Ook dat leg je weg en weer ‘weeg’ je het pak. Weer geen merkbaar verschil.
En zo doe je dat een paar dagen achter elkaar. Er lijkt maar geen verbetering te ontstaan, het pak is nog steeds loodzwaar. En daar haken de meeste mensen af. Het helpt toch immers niks?
Maar wat, als je stug doorgaat? Vel voor vel, schrijf je je gevoelens van je af. Na verloop van tijd heb je alles wel opgeschreven wat er over die ruzie te zeggen is. Wellicht komen dezelfde emoties of gedachten keer op keer op keer terug. Dat is prima. Misschien ga je associaties maken met eerdere gebeurtenissen. Er gebeurt, heel subtiel, iets in je energie. Er verschuift iets in je gedachten. Je emoties gaan stromen en kunnen daardoor transformeren. Misschien werd je in de eerste vellen alleen maar bozer. Misschien ontstond er wat vellen later wel verdriet. En komt er halverwege het pak wel een angst tevoorschijn. Het papier is geduldig.
Als je stug doorgaat, dan wordt het pak A4tjes dunner en dunner. En lichter en lichter wordt je gevoel over de ruzie. Tot die er niet meer is. Omdat alles uit je systeem is. En je merkt dat je ‘die persoon’ helemaal niet nodig hebt om deze ruzie te beslechten en je emoties te verwerken.
Hmmmm verzucht mn klant. Misschien heb ik wel 2 pakken A4tjes nodig. Ja, lach ik, misschien wel. Heb je er iets langer voor nodig. Maar weet dat je er iets mee kunt. Het enige wat je hoeft te doen is volhouden.
Reactie plaatsen
Reacties