Verbeteren van restklachten na operatie met massage-therapie
De operatie van jaren geleden was nodig, dat weet je wel met je verstand. Toch kan het voelen of je lijf geweld aangedaan is. Zeker als het een spoedoperatie was, zoals een appendicitis (blinde darm) of spoed keizersnee.
Na de aanvankelijke herstelperiode zijn de meeste van je klachten wel weg. Daar ben je blij mee. Toch zijn er wat klachten blijven hangen. Pijn in die knie, die je met name 's nachts lastig blijft vallen. Of een strak gevoel in je nek, waardoor je soms knallende hoofdpijn hebt. Er is wel mee te leven, dat wel, maar het is toch goed vervelend soms. Je zou wel willen dat het een graadje minder was.
Je lichaam staat ALTIJD in de reparatiestand. Is altijd bezig om ervoor te zorgen dat jij kunt blijven functioneren. En ergens weet je wel dat er misschien nog wel verbetering mogelijk is, maar je hebt al zoveel geprobeerd, dat je de moed een beetje hebt opgegeven. Zeker als er gezegd is "dat je er maar mee moet leren leven".
De ervaring die ik in mijn praktijk heb, is dat er bijna altijd verlichting van de klachten mogelijk is. Juist omdat je lichaam ALTIJD in de reparatiestand staat. De restklachten zijn de enige manier waarop je lichaam jou kan laten weten dat er nog ergens iets moet gebeuren. Dat er nog ergens aandacht heen mag. Maar het is soms lastig om signalen te begrijpen en om te weten hoe je je lichaam daarin kunt helpen. Want je lichaam kan het soms niet alleen en heeft je hulp nodig.
Mijn expertise ligt in het 'vertalingsproces' van lichamelijke signalen naar wat nog aandacht behoeft. Waar mag met stevige massage energie en weefsel weer geactiveerd worden? Waar mag met zachte aanraking het weefsel tot rust gebracht worden? Met welke woorden mag een gesprek over onverwerkte emoties op gang gebracht worden?
Een fijne samenwerking tussen jou en mij resulteert in een betere verbinding tussen jou en je lijf. Mogelijk verdwijnen je klachten niet helemaal, maar je verhoudt je op een andere manier tot de klachten waardoor ze minder opvallend aanwezig hoeven zijn.
Valt alles op te lossen? Helaas, dat natuurlijk niet. Als er bij een operatie een litteken ontstaat, dan zorgt het lichaam ervoor dat er een gedeelte elasticiteit in het weefsel (elastine) vervangen wordt door extra stevigheid (in de vorm van collageen). Dat is geen omkeerbaar proces. Dat betekent dat een gedeelte van het weefsel stugger wordt en dat heeft impact op de rest van het lijf, op hoe het kan bewegen. En soms ontstaat er ook verkleving van verschillende weefsels aan elkaar en ook dat heeft impact. Maar hoewel niet alle 'schade' van de operatie weg te nemen is, valt die vaak wel te verbeteren waardoor klachten verminderen.
Het is dan ook belangrijk dat we voor we een samenwerking aangaan uitgebreid spreken over je restklachten en over wat er gebeurd is. Plan een kennismakingsgesprek en we kunnen samen de invalshoeken en mogelijkheden inventariseren. Daarna besluiten we of we behandelingen gaan starten. Het gesprek verplicht je tot niets.
Voorbeelden uit de praktijk
Een jonge vrouw komt bij me in de praktijk, die een jaar geleden een kaakoperatie had ondergaan. Operatie was goed geslaagd, maar toch bleef haar onderlip wat strak, dovig en prikkelig. Of ik daar wat mee kan.
Ondanks dat daar geen garanties op te geven zijn, omdat het lichaam zelf besluit of iets wel of niet passend is, geef ik aan dat er een aantal mogelijkheden zijn die we kunnen onderzoeken. De minst invasieve en meest vriendelijke daarvan is cranio sacraal therapie. Ik ben geen volleerd therapeut op dat gebied, maar ik ben genoeg onderlegd om daar met haar mee aan de slag te kunnen.
En zo gaan we van start. Na de eerste behandeling lijkt er al wat verbetering in te zitten. Maar echt overtuigend is het nog niet. De tweede behandeling slaat veel beter aan. Helaas ontstaat er daarna een patroon van hoofdpijn boven haar ogen. Niet heel erg ernstig, maar toch hinderlijk. Iedere dag voelt ze druk in haar voorhoofd als ze opstaat en dat zeurt dan de rest van de dag een beetje door, tot ze weer gaat liggen. Gebeurt wel eens, dat het lijf reageert op een onverwachte manier.
Ze komt voor de 3e keer. Ook nu is er veel reactie in de kaak, maar meer nog in andere delen van haar schedel. Ze merkt op dat het zware gevoel boven haar ogen lichter voelt. Ze is hoopvol dat er verbetering zal zijn.
De dag na die behandeling krijg ik een heel fijn appje: “Geen hoofdpijn vanmorgen en lip voelt ook weer stuk fijner!” En de hoofdpijn is weggebleven.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Een vitale gepensioneerde man heeft sinds een operatie aan zijn enkel een paar jaar geleden pijnklachten die hem flink beperken in slaap en beweeglijkheid. We hebben een kort gesprek over die enkel en ik leg uit welke invalshoeken we kunnen onderzoeken om hier verbetering in te krijgen.
En zo gaan we van start. Ik combineer massage en cranio-sacraal therapie. Ondertussen vertelt hij van alles over wat er speelt en speelde in zijn leven, hij vraagt of hij mij niet stoort met al die verhalen. Storen doet het mij niet, maar het belet hem wel echt contact te maken met wat er gebeurt in zijn lichaam.
Daar komt acuut verandering in, wanneer ik 1 enkele acupunctuurnaald zet. Alles in zijn lijf gaat aan, er ontstaat stroming in de energie en daarmee ook stroming in zijn emoties. Er ontstaan ontladende tranen. Dat is wat kan gebeuren als emoties soms niet mogen of kunnen stromen en transformeren, ze kunnen vast gaan zitten in je lichaam.
Hoe dit afliep? Een zeer duidelijke afname van de pijnklachten en een groot enthousiasme om te ontdekken wat er nog meer in beweging gezet kan worden. Daar werken we de volgende keren verder mee.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Heel eng vindt ze het, dat ik haar hoofd aan ga raken. Niemand mag aan haar hoofd zitten en zelf raakt ze haar hoofd alleen aan als het nodig is, zoals bij haren wassen. Zoals ze het zelf zegt: dat hoofd hoort er niet helemaal bij. Ze neemt dat hoofd heel wat kwalijk.
Want ze heeft sinds 10 jaar heftige hoofdpijnen, die haar leven behoorlijk beperken. Ze komen in aanvallen, waarbij ze niet weet waar ze het zoeken moet. Ze moet dan bewegen, lopen, om het enigszins te kunnen verdragen. Ze slikt meerdere pijnstillers. Ze gaat iedere 2-3 maanden naar het ziekenhuis voor een pijnblokkade, waarbij de zenuw die de pijn doorgeeft aan de hersenen met een injectie wordt verdoofd. Desondanks blijft ze deze hoofdpijn-aanvallen houden, die zelfs zichtbaar zijn in haar gezicht, omdat haar oog dan gaat hangen.
10 jaar geleden dacht ze dat ze een hersenbloeding had. Tijdens de operatie bleek van niet, maar er bleek een kronkel in een bloedvat te zitten. Zo’n aneurysma is gevaarlijk, want als die knapt dan gaat het serieus mis. Tijdens de operatie hebben de artsen de aneurysma gerepareerd, waarmee dat gevaar weggenomen werd. Maar sindsdien die hoofdpijnen, waarschijnlijk omdat haar hoofd zo lang gefixeerd heeft gelegen. Operatie geslaagd, ja, dat zeker, maar helaas met vervelende rest-klachten.
Ze heeft al meerdere dingen geprobeerd om er vanaf te komen. Niets hielp. Toch wil ze ‘dit’ een kans geven, zelfs als ik daarbij aan haar hoofd moet zitten. Zo graag wil ze van haar hoofdpijnen af. Ik zet een combinatie in van massage en acupunctuur op de onderbenen, voordat ik via de rug richting het hoofd ga. Met heel zachte technieken raak ik het hoofd aan en hoewel ze het spannend vindt, voelt ze de energie in beweging komen.
Wanneer ze voor de 3e keer bij me is, durft ze bijna niet te geloven hoeveel minder hoofdpijn ze heeft. Na iedere behandeling heeft ze een dag flinke ‘na-pijn’ en daarna gaat het beter. Het ‘hangende’ oog is duidelijk meer ontspannen. Ze heeft minder vrees dat iemand haar hoofd aanraakt. We concluderen samen dat deze manier van werken aanslaat, maar we zijn er nog niet. Ook omdat er nog andere klachten spelen waar we mee aan de gang gaan.
Inmiddels zijn we een jaar verder. De periode tussen de pijnblokkades die ze in het ziekenhuis krijgt is van eens per 2-3 maand opgerekt naar eens per half jaar. Ze heeft nog af en toe hoofdpijn, maar het is ‘heel behapbaar’, zo zegt ze zelf. En daar is ze heel blij mee. En ik vind opnieuw bevestiging van mijn motto: Er is altijd verbetering mogelijk!